Pytanie...

Siedzę. Siedzę i myślę, lecz w mojej głowie jest pustka.
Myślę. Myślę o tobie chodź wiem, że to zwykła porażka.
Widocznie nie jest nam pisane być razem, ale wciąż zaprzątasz mą głowę.

Dlaczego mnie tak dręczysz?
Czego odemnie chcesz?
Ja chciałam tylko szczęścia.
Ty dobrze o tym wiesz.

Tak długo tkwie w letargu,
Wciąż miota mną uczucie.
Nie mogę się wydostać
Czy ktoś uwolni mnie?

Tak bardzo to bez sensu.
Wciąż tylko na wszystkich polegam.
Dlaczego nie mogę sama,
Poradzić sobie z życiem?

Czego wciąż mi brakuje?
Czego wiecznie szukam?
Niech mi ktoś w końcu powie, czy czeka na mnie szczęście....

Siedzę...

Siedzę.
Sama, a jednak otoczona ludźmi.
Otoczona ludźmi, a jednak sama.
Dlaczego tak jest?
Czy to mój wymysł?
Czy naprawdę jestem sama?

Rzep, krzak i ja

To uczucie. Przeszywa mnie na wskroś.
Dręczy i męczy mnie wciąż.
Nie chcę mnie opuścić, uczepione niczym rzep.
Ten rzep rósł na krzaku, z ktorego teraz spadł.
Bo krzak już go nie chciał, wolał piękny kwiat.
Ten rzep wciąż mnie uczepiony,
Chcę przy mnie wiecznie trwać.
To ja jestem jego zywicielka.
Bo krzak się znudzil czymś co nie chce się zmienić w kwiat.
A rzep trwa i trwa...
Jeśli krzak i ja, już pogodzeni z tym uczuciem, nie chcemy tego rzepa,
Co sie stanie z nim?
Zostanie już samotny obróci się... może w pył...
Lecz pył ten, magiczny puder na ziemię spadnie, wchłonie się.
I stanie sie - przynajmniej dla mnie - początkiem czegoś nowego. 

Użyźni moja glebę, na której pewnie wyrosnie piękny kwiat.